*
Er zingt een tango in mijn hoofd en ik moet dansen… Wij dansen: korte stapjes, een staccato draai, beentje over. Lange glijdende passen zover onze benen kunnen, zover de ruimte reikt. Na een paar draaien en glidings is de hele zaal voor ons, iedereen wijkt. Rond onze hoofden vliegt een vogeltje, zingt van afscheid en gemis, vliegt tussen ons door en zweeft boven ons verder. Aan het eind van iedere dansavond: Adios Muchachos, lied van vaarwel en voorbij.
Maar het vogeltje verlaat ons niet, er volgen jaren vol samenklank, dissonanten en harmonie. Tot aan het allerlaatste,
onontkoombaar definitieve Adios. Dan zwijgt de muziek en het vogeltje verdwijnt. Nooit zal ik meer de tango dansen.
onontkoombaar definitieve Adios. Dan zwijgt de muziek en het vogeltje verdwijnt. Nooit zal ik meer de tango dansen.
Een
ander vogeltje duikt op, een farce, als populair liedje:'Er was een vogeltje en 't beestje kon niet kakken…' Weg
is de tango, weg afscheid en gemis, een banaal liedje blijft over. 'Zing dat
nooit meer,' zeg ik,' ik wil het niet horen.' Maar het is te populair. Tot het
versleten is, uit de mode raakt en niemand het meer zingt. Tientallen jaren
passeren zonder tango, zonder muziek, zonder vogeltje. Afscheid en gemis verdwijnen
niet.
Hebben banaliteiten de grootste overlevingskracht? Ik lees 'Het kabinet van de familie Staal' van Yolanda Entius (2011/12) Een rauw maar humoristisch en intens geschreven roman over een ontwricht gezin. De vader -een kleine man die zichzelf groter en beter acht dan ieder ander- is de constante dreiging op de achtergrond en bepaalt het leven van echtgenote en drie dochters. Wanneer hij zich weer eens heeft misdragen zingt hij, om aan te geven 'dat het een lolletje was,' het banale:
‘Er
was een vogeltje en ’t beestje kon niet kakken,
er was een veertje aan zijn poepertje
blijven plakken…'
Op
slag vernieuwt en verhevigt zich mijn hekel aan het liedje. Hoewel het boek
prachtig is. En het liedje kennelijk in het tijdsbeeld past.
Maar daar blijft het niet bij. Als ik alles lees wat ik te pakken kan krijgen van Mensje van Keulen is daar de roman 'Olifanten op een web' (2001) De liefdevol beschreven moeder, die dan net is overleden, heeft de hoofdrol in dit boek. Om zichzelf te troosten voor het gemis aan een zang- en danscarrière zingt ze onder het strijken in alle toonaarden hetzelfde liedje:
..het zei verdi, het zei verda het zei
verdomme
Hoe is die veer nou an mijn poepertje
gekomme…'
Kan zoiets simpels zelfs troostend zijn? Op slag sluit ik er vrede mee en ineens is het liedje weer een tango. Ik draai en beluister met melancholiek plezier oude Malandoplaten. Hoewel 'de' tango daarop niet voorkomt.
Zondagmiddag
was ik naar een concert: liefdesliederen in het teken van afscheid. Als toegift
klonk, glanzend en vol vuur: 'Adios Muchachos, companeros de ma vida…' Ik herkende het direct Het lied van vaarwel en voorbij. Het klinkt nu niet meer enkel als een lied van afscheid en gemis, maar ook
van weemoed, misschien zelfs blijdschap om een mooie herinnering. Er horen woorden bij en ik lees voor het eerst bewust de tekst.
De
cirkel is rond. Het vogeltje heeft zijn venijn verloren. De tango is terug, al
is het alleen maar om naar te luisteren. Komt de muziek nu ook terug?
Adieu
mijn vrienden, metgezellen in dit leven
Het
is mijn beurt om aan de terugtocht te beginnen
Mijn
zieke lichaam kan het niet meer weerstaan
Ik
word geroepen door een hogere Heer
En
moet alles achter mij laten
Ik
geef jullie mijn zegen met heel mijn hart
(vrije
korte samenvatting EM)
*
10 opmerkingen:
toevallig (of niet) zijn we elk op heel verschillende wijze met vogels bezig; dit is ontroerend mooi geschreven en ik hoop dat er nu gauw nog meer tijd is voor meer ... FOZZIE
dankjewel Fozzie!
opnieuw mooi...x
Wat een ontroerend verhaal. Dank je wel hiervoor.
Heel mooi en ontroerend. Het roept ook vragen op bij mij.
Tot de volgende keer.
Dank voor jullie reacties, ben er blij mee. Vragen mag je altijd per e-mail stellen, ik beantwoord ze!
*ontroerd*
Komt binnen.
(((Odile)))
Komt weer binnen(((Odile)))
Ontroerend mooirke
Een reactie posten