Wat in bijna twaalf jaar niet is voorgekomen gebeurde
gisteren. Onverwachte gebeurtenissen zijn meestal die dingen waarvan we weten
dat ze mogelijk zijn, waar we heel lang rekening mee houden maar die in
werkelijkheid niet voorkomen. En als we na jaren niet meer alert zijn, de
aandacht verslapt want het gebeurt toch nooit,
juist dan overkomt het ons.
Eindelijk, hoewel de kerstboom al weken in de tuin stond te
wachten op de versiering uit de dozen in de serre maar degene die mij altijd
helpt het een paar weken moest laten afweten vanwege belangrijke vergaderingen,
eindelijk dus, staat nu toch de boom in de kamer. Binnen en buiten zijn de kerststukjes,
hangmanden en cadeaus klaar en het huis begint er weer leefbaar uit te zien.
Eindelijk ook kan ik verder met het kladschrijfsel dat al
dagen wacht op bewerking. Behalve het
zoemen van pc en koelkast is het stil, in mijn hoofd komt wat rust en
denkruimte.
Het kladje dus, wordt het wat of kan het in de prullenbak?
Het zou inderdaad iets kunnen
worden, stilte is heilzaam voor de ziel en het gedicht.
Ergens achter mij klinkt een zachte tik, valt er iets uit de
kerstboom? Niets te zien, alles rustig, de hond slapend in een hoek en de kerstballen
waar ze horen. Misschien tikt de verwarming. Af en toe hoor ik weer iets, maar tikken
en apparatengezoem onderstrepen de stilte en de concentratie komt terug. Wat
voor mij ligt begint werkelijk op een gedicht te lijken.
Opnieuw een tik, nu begeleid door zacht gerammel en het
ritselen van nageltjes op de houten vloer. Een kerstlantaarntje ligt op de
grond, de hond apporteert het in ruil voor iets lekkers. Zodra de versiering weer hangt schrijf ik
verder, het gebeurde heeft de concentratie nauwelijks verstoord. Het werk vordert,
ik verwissel zinnen, onderzoek vorm en logica. Is het wel een gedicht? Maakt
niet uit, wat doet de naam ertoe, ik ben aardig tevreden, tijd om af te ronden.
Tegen twaalven, het gedicht op een titel na klaar en
opgeslagen, mag de hond nog een laatste plas, daarna drinkt ze twee bakken
water plus een vogelbadje leeg. Ze blijft drentelen in plaats van in
foetushouding de wereld haar rug toe te keren. Niet haar gewone doen, morgen
even naar de dierenarts? Nu eerst naar bed.
De toegang naar mijn slaapkamer is geblokkeerd door een
grote plas waterig bruin braaksel met wat verdwaalde hondenbrokken en veel
onverteerde onherkenbare bruine stukjes. Ruikt niet zuur.
Bruin? Terug bij de kerstboom zie ik
dat op één na alle chocoladekransjes verdwenen zijn. En ze hingen toch vrij
hoog. Zo komt het dat ik om middernacht in de weer ben met een rol keukenpapier,
een stapel kranten en een dweil.
Zelfs een oude hond wordt inventief in de begeerte naar
iets écht lekkers…
3 opmerkingen:
En heel misselijk.
Arme Elli, domme Lotje.
Fijne eerste kerstdag.
En van die misselijkheid was dus niets te merken, vreemd genoeg. Ze is weer aardig zichzelf, intussen!
:-) ~ Angelique
Een reactie posten