dinsdag 6 oktober 2015

inburgeren


☆ ☆ ☆


☆ ☆ ☆ ☆ ☆

"Als je zo heerlijk mijn benen in de olie zet wil je dan meteen mijn voet meenemen?  Voorzichtig zodat het niet brandt? Je hebt zachte warme handen." 
Ik hoor mezelf praten en realiseer me dat ik automatisch de hier gangbare  taal gebruik. Na een aantal maanden heb ik me kennelijk aangepast.

Verpleegkundigen en verzorgenden, hoe ze onderling ook verschillen  -empathisch of onpersoonlijk, vrolijk, neutraal of soms mopperig al naar gelang het uur van de dag, gehaast of rustig en rustgevend --  hun beroepsjargon is hetzelfde."WE gaan eerst even gezicht en handen opfrissen, dan de benen en als laatste doen WE 'het onderkantje'."                               WE wil zeggen: ZIJ wast, verzorgt en verricht de noodzakelijke verzorgende of medische handelingen, IK onderga, ontspan en adem diep door als dat lukt, verdraag pijn -of niet-. Na afloop wil ik slapen tot de situatie weer draaglijk is.

Onze gespreksstof is niet erg gevarieerd. Meestal gaat het over de 5 P's:
Pijn, Pillen, Problemen, Pies en Poep. Soms is er tussendoor tijd voor een persoonlijk gesprekje.Over kind/eren,  honden, natuur,  kunst, boeken, hobby's. Nooit diepgaand want daartoe ontbreekt de tijd.                                                                                                                   Een 'echt' bezoek levert gelukkig meer interessante gespreksstof en persoonlijke betrokkenheid. Wat ben ik blij met lieve familie, vrienden en anderen die het aandurven voorbij dit zieke lijf te kijken. Die MIJ aanspreken en niet de zielige zieke in haar verpleegbed.  -- Zielige zieke ben ik vaak genoeg, maar bij voorkeur niet met publiek erbij. Tenzij het op dat moment niet anders kan. 

 Als ik mopper omdat de wifi weer is uitgevallen krijg ik wel eens de reactie :                "Internet u dan? Op uw leeftijd...?"                                                                                                       Ja zuster, ik internet wanneer het lukt. Internet is een extra raam naar de echte wereld,  waar ik niet meer actief ben.                                                                                                                       Nee zuster, ik verveel me voor geen meter zolang ik via wifi op mijn telefoon detectives cultuur documentaires en dergelijke kan kijken. Want mijn mogelijkheden om te tekenen schilderen etsen en quilten zijn een voor een verdwenen.  Schrijven, een enkele illustratie EN internetcontactenn, dat is nog mogelijk. Dus mopper ik als de wifi weer eens uitvalt.           "Tot nu toe was dit een psychogeriatrische afdeling, niemand had behoefte aan Internet. MAAR om de glasvezel door te trekken tot dit gebouw is toestemming al aangevraagd."

Hiep hoera, daar zal ik posthuum vast veel gebruik van maken, maar voorlopig blijft de situatie dus onveranderd.

Hoe is het leven in een verpleeghuis? In ieder geval voor mij het best haalbare, ik kan 24/7 bellen om hulp en er wordt voor me gezorgd. Ondanks het rigide regeringsbeleid heerst hier nog geen verwaarlozingscultuur. Ik ben niet in de riante positie om de klok rond een inwonende verpleegster te betalen zoals Agatha Christie- boeken.  

Leuk? Eigen baas in eigen huis is fijner. Leuk is hier geen passende term.                 Noodzaak? Beslist. Rustig is het ook, geen drukke straat op trottoirbreedte naast mijn bed, geen gedraaf en onrust in de wandelgangen.                                                                   Veelzijdig?  Jazeker,  iedere dag contact met mensen van allerlei slag en uit verschillende landen en culturen. Saai is het dus nooit.

Het vraagt wel aanpassing, van mijn kant én van de verpleegkant. Het blijft werken aan een goed samenspel. Zodat WIJ de problemen samen kunnen aanpakken. Dan klopt dát in elk geval wel.


7 opmerkingen:

Unknown zei

Smakkkk! Dikke kus voor jou lieve sterke moedige Elli! ;-*

Jeannette zei

mooi beschreven.....knuf

Anoniem zei

Oh Elli,

Wat schets je op een elli-eigen-manier je huidige situatie. Bewonderenswaardig hoe je je weg zoekt en weet te vinden in zo'n complexe zorgsituatie. Ook op communicatief gebied.

Ik moest wel even gniffelen om die standaard zorgtaal. Maar als je het dagelijks hoort GRRRRRR lijkt me.


( lees mijn gastenboek. een berichtje , ook voor jou! )

knuffel van Annie uit Rosm.

Anoniem zei

Wat een vervelende zeur ben je. pff ode aan de zusters die je verzorgen, lijkt mij niet makkelijk voor ze.

odicht zei

In dat geval ben ik blij dat ik geen "anoniem"pjes aan mn bed krijg maar mensen die me serieus nemen.

Unknown zei

Je bent geen zeur elli! Die anonieme is een lafaard. X Marije

odicht zei

Dank voor jullie steunend reacties. Doen me goed. En inspireren om door te gaan.