De mier

*

Eentonig zal deze geschiedenis zijn. Eentonig als het verhaal van de mier die haar winterrantsoen tegen een kluit aarde moet opslepen als tegen een berg die ze moet bedwingen op weg naar de voorraadschuur. Telkens valt ze met haar vracht omlaag om telkens weer omhoog te klauteren.
Tussen haar en de bergtop moet ze een afgrond trotseren, een duizelingwekkende diepte die duizend mieren nog niet zouden kunnen vullen. Daartoe moet zij, die al nauwelijks kracht heeft  om haar last in het laagland voort te slepen een vracht meetorsen die vele malen zwaarder is dan haar eigen lijf.

Ze moet het evenwicht bewaren als ze overeind komt met haar vracht tussen haar voorpoten. Ze moet zich op de berg naast het ravijn in alle mogelijke bochten wringen. Ze wankelt, waggelt, schrikt, probeert zich vast te houden aan een half ontwortelde boomstam, klampt zich vast aan de boom die met zijn kruin naar de diepte wijst.Ze mist de steun die ze zoekt, de boom buigt mee, de grasspriet is niet sterk genoeg.

Ach, daar valt ze in de diepte met haar vracht. Dan is zij een ogenblik stil, wel een seconde, wat lang is in het leven van een mier.Zou ze verdoofd zijn door de pijn, of geeft ze diep bedroefd toe dat haar inspanningen vergeefs zijn geweest?
Nee, ze geeft de moed niet op. Opnieuw grijpt ze haar vracht en weer sleept ze deze naar boven om straks nog eens en nog eens in de diepte te vallen.

*
Inleiding voorafgaand aan het  ontroerende, beroemde verhaal over Saïdja en Adinda uit

Multatuli, Max Havelaar, hier voorgelezen door Job Cohen