*
*
Een warme septembermiddag zoals nu, maar tweeëndertig jaar geleden. Een van de
eerste studiedagen Kultureel Werk. De middaglessen vallen uit, ik maak me op om
naar huis te gaan.
'Ga je
mee?' vraagt mijn kersverse studievriendin. Na een paar weken trekken we al
veel samen op. 'Ga je mee fietsen?'
'Dit weer is zo mooi, kom op, naar 't Twickelse bos, ik weet mooie
achterafweggetjes.'
Ik aarzel. Thuis wacht een huisman die fantastisch kookt
en veel creatieve hobby’s heeft. Huishoudelijk werk hoort daar niet bij, dus ik
moet puinruimen. De kinderen komen even hun spullen thuisbrengen en verdwijnen dan
naar vriendjes.
Niemand verwacht mij. Toch voel ik me een spijbelaar.
'Kom op,
niemand mist je, volgende week regent het misschien wel. En we zijn makkelijk
op de gewone tijd terug.'
Ik laat me overhalen. We
fietsen langs weggetjes die – hoewel nog geen vijf kilometer van mijn huis- tot
nu toe onbekend voor me waren. Eten onze boterhammen onder eeuwenoude eiken. Uitzicht
op metershoge rododendrons met hier en daar nog bloemen. Wandelen door
doodstille, schemerige vrijerslaantjes waar, behalve op zondag, nooit iemand loopt.
Ontdekken een verscholen vennetje met verende bodem. Het gonst in de lucht, het
prikt in onze benen. In het weiland met de eiken die de bliksem moeten afleiden
liggen koeien in de boomschaduw. Te wachten tot de hitte voorbijgaat. We eten
bramen en overgebleven bosbessen en
vinden de eerste afgevallen eikels. Ergens vanuit de verte geurt een
houtvuur.
Stilte.
*
*
Stilte.
Al is deze eindeloze middag lang voorbij, in mij bestaat hij nog.
Al kan ik met een gestorven vriendin geen herinneringen ophalen, ze is voor altijd ingelijst
in
bos, zon en vrijheid.
4 opmerkingen:
Mooi.... sommige wandelingen vergeet je nooit meer.
Toen ik 19 was eb kerngezond liep ik met mijn 1e vriendinnetje (waar ik nu nog steeds verkering mee heb ;-) uren en uren over de drukke kades bij Sail '85 in Amsterdam. Oostelijke handelskade, Javakade, Sumatrakade... Daarmee de basis gelegd voor een lange warme vriendschap die voortduurt tot op de dag van vandaag <3
Inderdaad. Sommige herinneringen gaan een leven lang mee.
Mooie herinnering en ook mooi verwoord.
Al kan ik met een gestorven vriendin geen herinneringen ophalen, ze is voor altijd ingelijst
in bos, zon en vrijheid.
Ik proef de woorden,ze zijn prachtig Odicht! Ogenblikken vol schoonheid met je vriendin zijn voor altijd als bloemen in de inner tuin van je hart geplant.
PS ik heb een berichtje voor je in mijn Blog achtergelaten. Een en al vraagtekens :-)
Een reactie posten