woensdag 2 oktober 2013

Toen

*
*
Een warme septembermiddag  zoals nu,  maar tweeëndertig jaar geleden. Een van de eerste studiedagen Kultureel Werk. De middaglessen vallen uit, ik maak me op om naar huis te gaan. 
'Ga je mee?' vraagt mijn kersverse studievriendin. Na een paar weken trekken we al veel samen op. 'Ga je mee fietsen?'
'Fietsen? Hoezo?'
'Dit weer is zo mooi, kom op, naar 't Twickelse bos, ik weet mooie achterafweggetjes.'

Ik aarzel. Thuis wacht een huisman die fantastisch kookt en veel creatieve hobby’s heeft. Huishoudelijk werk hoort daar niet bij, dus ik moet puinruimen. De kinderen komen even hun spullen thuisbrengen en verdwijnen dan naar vriendjes. 
Niemand verwacht mij. Toch voel ik me een spijbelaar.
'Kom op, niemand mist je, volgende week regent het misschien wel. En we zijn makkelijk op de gewone tijd terug.'

Ik laat me overhalen. We fietsen langs weggetjes die – hoewel nog geen vijf kilometer van mijn huis- tot nu toe onbekend voor me waren. Eten onze boterhammen onder eeuwenoude eiken. Uitzicht op metershoge rododendrons met hier en daar nog bloemen. Wandelen door doodstille, schemerige vrijerslaantjes waar, behalve op zondag, nooit iemand loopt. Ontdekken een verscholen vennetje met verende bodem. Het gonst in de lucht, het prikt in onze benen. In het weiland met de eiken die de bliksem moeten afleiden liggen koeien in de boomschaduw. Te wachten tot de hitte voorbijgaat. We eten bramen en overgebleven bosbessen en  vinden de eerste afgevallen eikels. Ergens vanuit de verte geurt een houtvuur. 
Stilte.

*
*

Stilte.
Al is deze eindeloze middag lang voorbij, in mij bestaat hij nog.
Al kan ik met een gestorven vriendin geen herinneringen ophalen, ze is voor altijd ingelijst 
in bos, zon en vrijheid.

4 opmerkingen:

Fratema zei

Mooi.... sommige wandelingen vergeet je nooit meer.

Toen ik 19 was eb kerngezond liep ik met mijn 1e vriendinnetje (waar ik nu nog steeds verkering mee heb ;-) uren en uren over de drukke kades bij Sail '85 in Amsterdam. Oostelijke handelskade, Javakade, Sumatrakade... Daarmee de basis gelegd voor een lange warme vriendschap die voortduurt tot op de dag van vandaag <3

odicht zei

Inderdaad. Sommige herinneringen gaan een leven lang mee.

Jossszzzzz zei

Mooie herinnering en ook mooi verwoord.

Mathil Kuiper zei

Al kan ik met een gestorven vriendin geen herinneringen ophalen, ze is voor altijd ingelijst

in bos, zon en vrijheid.

Ik proef de woorden,ze zijn prachtig Odicht! Ogenblikken vol schoonheid met je vriendin zijn voor altijd als bloemen in de inner tuin van je hart geplant.

PS ik heb een berichtje voor je in mijn Blog achtergelaten. Een en al vraagtekens :-)