maandag 24 juni 2013

Adiós



*
Er zingt een tango in mijn hoofd en ik moet dansen… Wij dansen: korte stapjes, een staccato draai, beentje over. Lange glijdende passen zover onze benen kunnen, zover de ruimte reikt. Na een paar draaien en glidings is de hele zaal voor ons, iedereen wijkt. Rond onze hoofden vliegt een vogeltje, zingt van afscheid en gemis, vliegt tussen ons door en zweeft boven ons verder. Aan het eind van iedere dansavond: Adios Muchachos, lied van vaarwel en voorbij.
Maar het vogeltje verlaat ons niet, er volgen jaren vol samenklank, dissonanten en harmonie. Tot aan het allerlaatste,
onontkoombaar definitieve Adios. Dan zwijgt de muziek en het vogeltje verdwijnt. Nooit zal ik meer de tango dansen. 

Een ander vogeltje duikt op, een farce, als populair liedje:'Er was een vogeltje  en 't beestje kon niet kakken…' Weg is de tango, weg afscheid en gemis, een banaal liedje blijft over. 'Zing dat nooit meer,' zeg ik,' ik wil het niet horen.' Maar het is te populair. Tot het versleten is, uit de mode raakt en niemand het meer zingt. Tientallen jaren passeren zonder tango, zonder muziek, zonder vogeltje. Afscheid en gemis verdwijnen niet.



Hebben banaliteiten de grootste overlevingskracht? Ik lees 'Het kabinet van de familie Staal' van Yolanda Entius (2011/12) Een rauw maar humoristisch en intens geschreven roman over een ontwricht gezin. De vader -een kleine man die zichzelf groter en beter acht dan ieder ander- is de constante dreiging op de achtergrond en bepaalt het leven van echtgenote en drie dochters. Wanneer hij zich weer eens heeft misdragen zingt hij, om aan te geven 'dat het een lolletje was,' het banale:
‘Er was een vogeltje en ’t beestje kon niet kakken,
         er was een veertje aan zijn poepertje blijven plakken…'
Op slag vernieuwt en verhevigt zich mijn hekel aan het liedje. Hoewel het boek prachtig is. En het liedje kennelijk in het tijdsbeeld past. 

Maar daar blijft het niet bij. Als ik alles lees wat ik te pakken kan krijgen van Mensje van Keulen is daar de roman 'Olifanten op een web' (2001) De liefdevol beschreven moeder, die dan net is overleden, heeft de hoofdrol in dit boek. Om zichzelf te troosten voor het gemis aan een zang- en danscarrière zingt ze onder het strijken in alle toonaarden hetzelfde liedje:
         ..het zei verdi, het zei verda het zei verdomme 
         Hoe is die veer nou an mijn poepertje gekomme…' 
Kan zoiets simpels zelfs troostend zijn? Op slag sluit ik er vrede mee en ineens is het liedje weer een tango. Ik draai en beluister met melancholiek plezier oude Malandoplaten. Hoewel 'de' tango daarop niet voorkomt.

Zondagmiddag was ik naar een concert: liefdesliederen in het teken van afscheid. Als toegift klonk, glanzend en vol vuur:  'Adios Muchachos, companeros de ma vida…'  Ik herkende het direct  Het lied van vaarwel en voorbij.  Het klinkt nu niet meer enkel als een lied van afscheid en gemis, maar ook van weemoed, misschien zelfs blijdschap om een mooie herinnering. Er horen woorden bij en ik lees voor het eerst bewust de tekst.

De cirkel is rond. Het vogeltje heeft zijn venijn verloren. De tango is terug, al is het alleen maar om naar te luisteren. Komt de muziek nu ook terug?


Adieu mijn vrienden, metgezellen in dit leven
Het is mijn beurt om aan de terugtocht te beginnen
Mijn zieke lichaam kan het niet meer weerstaan
Ik word geroepen door een hogere Heer
En moet alles achter mij laten
Ik geef jullie mijn zegen met heel mijn hart

(vrije korte samenvatting EM) 

*



     boek boek







10 opmerkingen:

Anoniem zei

toevallig (of niet) zijn we elk op heel verschillende wijze met vogels bezig; dit is ontroerend mooi geschreven en ik hoop dat er nu gauw nog meer tijd is voor meer ... FOZZIE

odicht zei

dankjewel Fozzie!

Angelique zei

opnieuw mooi...x

Hartgelach zei

Wat een ontroerend verhaal. Dank je wel hiervoor.

WolTroll zei

Heel mooi en ontroerend. Het roept ook vragen op bij mij.
Tot de volgende keer.

odicht zei

Dank voor jullie reacties, ben er blij mee. Vragen mag je altijd per e-mail stellen, ik beantwoord ze!

Unknown zei

*ontroerd*

Mathil Kuiper zei

Komt binnen.

(((Odile)))

Mathil Kuiper zei

Komt weer binnen(((Odile)))

Jossszzzzz zei

Ontroerend mooirke