woensdag 4 december 2013

Klok 27-12- 2015

2013, november

Ik schreef deze column

*
Over ruim tien jaar viert ze haar eeuwfeest, onze huiskamerklok in Amsterdamse-School ontwerp. Hoekig, de kast puur eiken, een messing wijzerplaat met cijfers in afgewogen verhoudingen. Haar bescheiden klank komt overdag niet boven de omgevingsgeluiden uit. Maar de nachtelijke uren knipt ze muzikaal in draaglijke porties. Hoewel haar sonore klank na een grondige schoonmaakbeurt iets te helder is geworden.

Eigenwijze tijdwijzer, constant uit de pas: ze loopt langzamer dan de satelliettijd. Elke dag schenkt ze de uren een extra minuut. Zevenenzestig minuten is het maximum, daarna gaat ze onverbiddelijk in staking. Dan kan alleen de opwindsleutel de tijd redden.
Problemen geeft dat niet, zolang *eigen tijd* voorrang mag hebben. Maar soms is *afgemeten tijd* noodzakelijk, bijvoorbeeld bij het halen van een trein. 
(Hoewel reizigers daar altijd meer rekening mee dienen te houden dan de NS voor zichzelf noodzakelijk vindt.)

Voor de begrippen *eigen tijd* en *afgemeten tijd* zie Joke H. Hermsen 'Windstilte van de ziel' en 'Stil de tijd.'

*

Waar ligt de prioriteit? Tijd verstrijkt evengoed, in min of meer meetbare porties. Met mij gaat ze meestal aan de haal, ze loopt mij kilometers vooruit. Tijd bijhouden, laat staan inhalen, ik ben daar niet goed in. En nu al helemaal niet, de tijd wint het van mij.

Zo kom ik onverhoeds terecht in een horizontaal leven. Vanuit bed kan ik de klok niet zien, tijd wordt een rekbaar begrip. 
Zo kan het gebeuren dat ineens de huisarts naast mijn bed zit met het aanbod van me een gratis 'vakantie.' In revalidatiecentrum of verpleeghuis. Iets waarop ik niet heb gerekend en waar ik absoluut niet naar uitzie. Gelukkig heb ik goede tegenargumenten.
Deze keer win ik: in één klap haal ik de tijd in.

Thuis blijven betekent: eigen tijd, Amsterdamse-School-kloktijd. Niet perfect maar wel het best haalbare. Deze klok tikt thuis de diepe waarheid van een oud spreekwoord.

***

2014, november 

Ik schreef:

*
In oktober verergerden de klachten zodanig dat huisarts, fysiotherapeut, revalidatiearts, neuroloog én ikzelf ten einde raad waren.
Revalideren buitenshuis bleef de enige optie, maximaal een half jaar. Gelukkig kon dat dichtbij huis, op loopafstand. Sociale contacten gingen gewoon door of kwamen tijdelijk op een laag pitje.

De tijd tikte onverbiddelijk haar eigenwijze gang, zonder mooie klok, wel in samenwerking met mijn lastig lijf. Twee maanden lichte vooruitgang vetanderde in stilstand. Al snel bleek verdere achteruitgang onontkoombaar. 
Nieuwe mogelijkheden moesten onderzocht, hoe en waar kon ik verder?

Terug naar huis? Bouwtechnisch gezien bleken noodzakelijke aanpassingen onmogelijk, rusttijden niet haalbaar in het te gehorige huis. 
Vierentwintig uurs verpleging was vrijwel niet te regelen,  dus toch...

De tijd en mijn lastig lijf hadden deze keer gewonnen. Maar zelf maakte ik de bewuste keus: ik blijf in het verpleeghuis, niet als tijdelijke gast maar als bewoner. Verpleging 24/7,  rust gegarandeerd, eigen kamer, toegewijde verplegenden en verzorgenden. Artsen bij de hand, overleg mogelijk.
Dat overleg bleek, en blijft, hard nodig. Ik verhuisde naar mijn huidige kamer. Met de nu klankloze digitale tijd op mijn Ikea-klok, ventilator,  telefoon en iPad

*** 

2015, december

*

Ik leef in mijn laatste onderkomen, woon- slaap- en hoogstwaarschijnlijk ook sterfkamer. Met uitzicht op het stukje aarde dat mij de laatste twintig jaren dierbaar is geworden. De akkers en bossen waar ik ontelbare voetstappen en kilometers rolstoel - rijtrajecten heb achtergelaten. 

*

Tijd speelt nu een andere rol. We houden gelijke tred. Winst en verlies zijn niet meer relevant. Nu gaat het om kwali-tijd, 'quality time' om een platitude te gebruiken.
Elke dag is waardevol, elk uur,  iedere minuut en vooral: iedere mens die ik mag begroeten, ontmoeten (ook virtueel) voegt veel toe.
Mijn geliefden en dierbaren voorop. 

Hoe lang gaan we nog samen, mijn tijd en ik? Ook dat is niet meer relevant. Het is in elk geval eigen tijd.




maandag 21 oktober 2013

Wedstrijdverhaal

Dit was mijn inzending voor "Schrijfwedstrijd 2013" van 'Zinniger Zinnen'  de site waar ik veel leer.
Een verhaal zoals dit 
schreef ik nog nooit eerder. 


Thema: De kunst van het weglaten









Porties

'... mooi afgeronde porties, dat is toch het prettigst.'
'Helemaal mee eens.' Mevrouw Jansen laveert door de deur. De klink voelt precies als thuis, maar de brede opening biedt meer ruimte aan haar rollator, makkelijk!
'Denk erom, die andere beslist laten staan! Samen veroorzaken ze ernstige darmproblemen.'
'Ik zal het onthouden.' Ze kijkt over haar schouder en knikt nogmaals. Met een resoluut: 'Hartelijk dank, tot ziens,' stapt ze naar buiten. Daar maakt ze de riem van haar hondje los van het fietsenrek. 'Goed zo Tarzan, netjes gewacht.'  Een laatste controle van het boodschappenlijstje. Mooi, niets vergeten, klaar voor het weekend. Zelfs voor wat ze 'opa's dieet' noemt:

woensdag 2 oktober 2013

Toen

*
*
Een warme septembermiddag  zoals nu,  maar tweeëndertig jaar geleden. Een van de eerste studiedagen Kultureel Werk. De middaglessen vallen uit, ik maak me op om naar huis te gaan. 
'Ga je mee?' vraagt mijn kersverse studievriendin. Na een paar weken trekken we al veel samen op. 'Ga je mee fietsen?'
'Fietsen? Hoezo?'

maandag 23 september 2013

Waterval

*

*

klacht van een reiziger, op een bankje tegenover  het station


Wat heb ik een hekel aan reizen per trein. Dat is iets van de laatste jaren, vroeger had ik een onbeperkt treinabonnement en bereisde het hele land vrijuit van station naar station, van provincie naar provincie, met schouderophalen profiterend van elke vertraging zolang ik maar een boek bij me had. Als ik een stiltecoupé kon bemachtigen maakte het me zelfs niet uit in wat voor trein ik zat. Meestal was het trouwens een boemeltje vanwege....

woensdag 11 september 2013

Vintage




*

altijd liefdevol

omgaan met het verleden 
geeft nieuwe schoonheid

*
Over vintage zijn de meningen verdeeld,...

zaterdag 17 augustus 2013

smerig

*

Onverhoeds verandert een rugblessure mij, brave burger die ik ben, in een ordinaire vervuiler: 
ik kan niet diep genoeg bukken om de hondenpoep op te ruimen.
Welk excuus hebben al die andere hondenbezitters?

*



maandag 5 augustus 2013

Geluk

*


*
‘Kijk, daar zitten ze altijd.’ Een bloedrode puntnagel  prikt naar een steunbalk van de pergola.
’Daar, precies boven mijn lievelingszitje. ’
‘Had je zoiets nog nooit gezien?’
‘Nee, mijn buurvrouw vertelde het gister, verliefd alsof ze zo’n reclamebaby zag die je nooit zelf hoeft te voeren of verschonen. Ze was gewoon lyrisch,’
‘Kan ik me voorstellen. Heel bijzonder, puur natuur vlak boven je hoofd. Goh, dat ze zo dichtbij durven komen. Dat doet je zeker wel goed? Ze voelen vast dat jij lid bent van Natuurmonumenten. En het Wereldnatuurfonds.’
‘Ik ben best vóór...

maandag 24 juni 2013

Adiós



*
Er zingt een tango in mijn hoofd en ik moet dansen… Wij dansen: korte stapjes, een staccato draai, beentje over. Lange glijdende passen zover onze benen kunnen, zover de ruimte reikt. Na een paar draaien en glidings is de hele zaal voor ons, iedereen wijkt. Rond onze hoofden vliegt een vogeltje, zingt van afscheid en gemis, vliegt tussen ons door en zweeft boven ons verder. Aan het eind van iedere dansavond: Adios Muchachos, lied van vaarwel en voorbij.
Maar het vogeltje verlaat ons niet, er volgen jaren vol samenklank, dissonanten en harmonie. Tot aan het allerlaatste,

zondag 19 mei 2013

voor Mina

*
WRAAKDICHT

Namens alle kleine meisjes van toen die nog steeds met klamme handen kunnen opschrikken uit een nachtmerrie waarin ze met veel te dunne zweterige katoen op roestige ijzeren breinaalden van 2½ mm dik hun eerste pannenlap moeten leren breien bij een zure mopperige handwerkjuf. 
Of ze nou Mina Knoedel heet, Frieda Knot of Stien Steek.

*

voor Mina
en alle andere zure handwerkjuffen
*

Als stijve harken staan ze om het huis

zondag 28 april 2013

Mijn dag. Mijn koningin.



*
1
Een onafzienbaar groen veld. Zoveel gras heb ik nog nooit gezien. Aan het eind van oma’s achtertuin zit ik tussen de buurkinderen. Op het strookje langs het grasveld, verder mogen we niet. We kijken naar grote kinderen in witte kleren. Kunnen kleren  wit zijn? Dat heb ik nog nooit gezien. Korte rokken dragen ze, korte broeken, hagelwitte bloesjes. Ze lachen en roepen.  Rennen en gooien met ballen. Zwaaien met slingers. Een buurkind durft zomaar een aanrollende bal terug te brengen. Hij wordt teruggestuurd. Het grasveld is verboden terrein. Het is van het Lyceum, de grote school achter het veld. Waar ze vandaag schoolfeest vieren. Omdat de koningin jarig is. De zon schijnt, dat hoort erbij. 

Ik ben ook jarig, net als de koningin.

woensdag 24 april 2013

Chocolaatje


‘Nou, ík vind het anders knap waardeloos!’  Venijnig prikt haar naald in de lucht. ‘Mijn man zegt dat het  hem niet uitmaakt. En dat ik me er niks van aan moet trekken. Maar dat doe ik toevallig wel.’ De naald prikt weer een gat in de lucht. Dan steekt de blozende dame venijnig de lapjes aan elkaar, die ze in haar andere mollige dameshand vol ringen houdt.
Alle  naalden zijn even uitgenaaid, het werk rust een moment of

dinsdag 23 april 2013

weinig

*
Ik houd van de kleine genoegens
het vierkantemetergeluk.
Soms mag ik zo'n metertje kopen
dan beleef ik een dag uit één stuk..

Zo'n dag tot een pareltje poetsen
is waarlijk genoegen voor mij.
En juist op het toppunt van hoogglans
dan is ook die dag weer voorbij.



*

maandag 18 februari 2013

lapwerk

*


leven is lapwerk

gescheurd versteld gerafeld

uitgehaald


*

opnieuw begonnen

opnieuw begonnen

opnieuw


*

lapwerk

leefwerk


*

uniek


*

zondag 10 februari 2013

sneeuw

*
winterbloeier

lentebode

gele pruikjes

honinggeur


witte hoedjes voor één dag

schoonheid in de koeling



*

zondag 3 februari 2013

Lotte


*

als we gaan zoenen wil Lotte naar bed
dan vindt ze het tijd om te slapen
heb ik mijn zinnen op filmpjes gezet
dan doet zij niets anders

woensdag 30 januari 2013

gieren

*
een dartele dame uit Dieren
die wilde haar hondje plezieren
ze reed als een trein
door oneffen terrein
daar gingen ze lachend aan 't zwieren


*

donderdag 17 januari 2013

slakgedoe

*

veel slakken in de hosta’s
en nooit eens in het gras
ze vreten alle planten kaal
dat komt toch niet te pas!

de slakken schrapen langzaam
het blad tot nerven kaal
het overblijvend kantwerk
is slecht voor de moraal

ze schrapen malse vezels
tot het blad is opgelost
en het resterend kunstwerk
is rijp voor de compost

*
nu hoef ik echt geen slakken
bestrijd ze waar ik kan
dan denk ik weer: ach beestjes
leef lekker: ga je gang

daartoe ben je geschapen
en ik ben eigenwijs
met mijn geharkte tuintje
vol prei en ereprijs

*
helaas, in grijze cellen
is het soms eenzelfde feit
slechts nerven blijven over
van slechte kwaliteit

het is een kunst dit kantwerk
-steeds frêler mettertijd-
te laten composteren
tot grote vruchtbaarheid


*

zaterdag 12 januari 2013

oud

*
eenzame bolster
aan een kale hazelaar
vol nieuwe katjes

taaie overblijver of
overjarige plakker?


*

donderdag 10 januari 2013

spokendans


*
er dansen spoken op mijn graf
oude spoken op mijn graf
maar zie, ik leef nog

als ik eenmaal dood ben
dans ik heus wel met ze mee
nog even wachten

het zwarte graf de grijze nacht
is dat goud aan de horizon?

dans door dans verder

wacht maar niet op mij




*

zondag 6 januari 2013

Vraagteken

*
Als ik het plastic zakje dichtknoop waarmee ik de bescheiden hoeveelheid uitscheidingsproduct van mijn hond heb opgepakt  –brave burger die ik ben-  ontwaar ik een bruin stinkend vlekje op mijn jas.
Toch niet voorzichtig genoeg geweest?

Bij nader inzien zijn ook aan de rechterkant de rolstoelwielen,  aandrijfhoepel, jas-  en spaakbeschermer en de rest van mijn kleding  besmeurd met stinkende bruine smurrie, afkomstig van minstens een Deense dog of Bernersennen.

Waarom blijf ik zo braaf? En hoe lang nog?



*

vrijdag 4 januari 2013

wakker


*
snerpend gezoem doet het tafelblad trillen
de wekker loopt af

automatisch strekt  een arm
hand  beweegt zich naar de wekker komt  terug met zwarte koffie

opnieuw trilt het tafelblad


*