een kerstvertelsel

Wat in bijna twaalf jaar niet is voorgekomen gebeurde gisteren. Onverwachte gebeurtenissen zijn meestal die dingen waarvan we weten dat ze mogelijk zijn, waar we heel lang rekening mee houden maar die in werkelijkheid niet voorkomen. En als we na jaren niet meer alert zijn, de aandacht verslapt want het gebeurt toch nooit,  juist dan overkomt het ons.

Eindelijk, hoewel de kerstboom al weken in de tuin stond te wachten op de versiering uit de dozen in de serre maar degene die mij altijd helpt het een paar weken moest laten afweten vanwege belangrijke vergaderingen, eindelijk dus, staat nu toch de boom in de kamer.  Binnen en buiten zijn de kerststukjes, hangmanden en cadeaus klaar en het huis begint er weer leefbaar uit te zien.

Eindelijk ook kan ik verder met het kladschrijfsel dat al dagen wacht op bewerking.  Behalve het zoemen van pc en koelkast is het stil, in mijn hoofd komt wat rust en denkruimte.

Het kladje dus, wordt het wat of kan het in de prullenbak? Het zou inderdaad iets kunnen worden, stilte is heilzaam voor de ziel en het gedicht.

Ergens achter mij klinkt een zachte tik, valt er iets uit de kerstboom? Niets te zien, alles rustig, de hond slapend in een hoek en de kerstballen waar ze horen. Misschien tikt de verwarming. Af en toe hoor ik weer iets, maar tikken en apparatengezoem onderstrepen de stilte en de concentratie komt terug. Wat voor mij ligt begint werkelijk op een gedicht te lijken.  

Opnieuw een tik, nu begeleid door zacht gerammel en het ritselen van nageltjes op de houten vloer. Een kerstlantaarntje ligt op de grond, de hond apporteert het in ruil voor iets lekkers.  Zodra de versiering weer hangt schrijf ik verder, het gebeurde heeft de concentratie nauwelijks verstoord. Het werk vordert, ik verwissel  zinnen, onderzoek  vorm en logica. Is het wel een gedicht? Maakt niet uit, wat doet de naam ertoe, ik ben aardig tevreden, tijd om af te ronden.

Tegen twaalven, het gedicht op een titel na klaar en opgeslagen, mag de hond nog een laatste plas, daarna drinkt ze twee bakken water plus een vogelbadje leeg. Ze blijft drentelen in plaats van in foetushouding de wereld haar rug toe te keren. Niet haar gewone doen, morgen even naar de dierenarts? Nu eerst naar bed.

De toegang naar mijn slaapkamer is geblokkeerd door een grote plas waterig bruin braaksel met wat verdwaalde hondenbrokken en veel onverteerde onherkenbare bruine stukjes. Ruikt niet zuur.           

Bruin? Terug bij de kerstboom zie ik dat op één na alle chocoladekransjes verdwenen zijn. En ze hingen toch vrij hoog. Zo komt het dat ik om middernacht in de weer ben met een rol keukenpapier, een stapel kranten en een dweil.

Zelfs een oude hond wordt inventief in de begeerte naar iets écht lekkers…