zaterdag 22 december 2012

een kerstvertelsel



Wat in bijna twaalf jaar niet is voorgekomen gebeurde gisteren. Onverwachte gebeurtenissen zijn meestal die dingen waarvan we weten dat ze mogelijk zijn, waar we heel lang rekening mee houden maar die in werkelijkheid niet voorkomen. En als we na jaren niet meer alert zijn, de aandacht verslapt want het gebeurt toch nooit,  juist dan overkomt het ons.

Eindelijk, hoewel de kerstboom al weken in de tuin stond te wachten op de versiering uit de dozen in de serre maar degene die mij altijd helpt het een paar weken moest laten afweten vanwege belangrijke vergaderingen, eindelijk dus, staat nu toch de boom in de kamer.  Binnen en buiten zijn de kerststukjes, hangmanden en cadeaus klaar en het huis begint er weer leefbaar uit te zien.

Eindelijk ook kan ik verder met het kladschrijfsel dat al dagen wacht op bewerking.  Behalve het zoemen van pc en koelkast is het stil, in mijn hoofd komt wat rust en denkruimte.
Het kladje dus, wordt het wat of kan het in de prullenbak? Het zou inderdaad iets kunnen worden, stilte is heilzaam voor de ziel en het gedicht.

Ergens achter mij klinkt een zachte tik, valt er iets uit de kerstboom? Niets te zien, alles rustig, de hond slapend in een hoek en de kerstballen waar ze horen. Misschien tikt de verwarming. Af en toe hoor ik weer iets, maar tikken en apparatengezoem onderstrepen de stilte en de concentratie komt terug. Wat voor mij ligt begint werkelijk op een gedicht te lijken.  

Opnieuw een tik, nu begeleid door zacht gerammel en het ritselen van nageltjes op de houten vloer. Een kerstlantaarntje ligt op de grond, de hond apporteert het in ruil voor iets lekkers.  Zodra de versiering weer hangt schrijf ik verder, het gebeurde heeft de concentratie nauwelijks verstoord. Het werk vordert, ik verwissel  zinnen, onderzoek  vorm en logica. Is het wel een gedicht? Maakt niet uit, wat doet de naam ertoe, ik ben aardig tevreden, tijd om af te ronden.

Tegen twaalven, het gedicht op een titel na klaar en opgeslagen, mag de hond nog een laatste plas, daarna drinkt ze twee bakken water plus een vogelbadje leeg. Ze blijft drentelen in plaats van in foetushouding de wereld haar rug toe te keren. Niet haar gewone doen, morgen even naar de dierenarts? Nu eerst naar bed.

De toegang naar mijn slaapkamer is geblokkeerd door een grote plas waterig bruin braaksel met wat verdwaalde hondenbrokken en veel onverteerde onherkenbare bruine stukjes. Ruikt niet zuur.           
Bruin? Terug bij de kerstboom zie ik dat op één na alle chocoladekransjes verdwenen zijn. En ze hingen toch vrij hoog. Zo komt het dat ik om middernacht in de weer ben met een rol keukenpapier, een stapel kranten en een dweil.

Zelfs een oude hond wordt inventief in de begeerte naar iets écht lekkers…








woensdag 19 december 2012

.....


*
1.
hoofd en hart versnelling vijf
helder uitzicht geëffende weg landschap vliegt voorbij
snelheid constant het gas maximaal
filevrij obstakels negeren cruise control actief
storingsmelding
kleine hapering in het lichamelijk voertuig
afremmen

probeer om te keren
probeer om te keren
terugschakelen
terugschakelen

2.
hoofd en hart versnelling vier
lager staande zon donkere luchten eindeloze weilanden 
omleiding
storingsmelding
nieuw defect geconstateerd
motor oververhit  cruise control uitgeschakeld
afremmen

probeer om te keren
terugschakelen
terugschakelen

3.
hoofd en hart versnelling drie
het landschap traag  geen doorgaande verharde weg
probeer om te keren
storingsmelding
beschadiging  besturingssysteem 
eerstvolgende servicestation op tien kilometer
afremmen

terugschakelen
terugschakelen

4.
hoofd en hart versnelling twee
kronkelende klinkerweg bomen passeren trager 
staan 
dan 
stil

storingsmelding
besturing defect doorrijden onmogelijk 
wacht op reparatie en herstel
deskundigen onderweg voor synchroniseren van systemen

5.
probeer op te starten
probeer op te starten

6.
hoofd en hart versnelling een
storingsmelding
verdere functies definitief uitgeschakeld
ander voertuig niet voorhanden

versnelling een
versnelling een
probeer volgende parkeerplaats te bereiken
snelverkeer is omgeleid geen files getraceerd

7.
bestemming bereikt
welkom op onze finale parkeerplaats
voorzieningen aanwezig vanaf nu tot aan het graf
wij wensen u een prettig verblijf

*

zondag 2 december 2012

late herfst

*

de boom schudt zich uit
storm bevrijdt het laatste blad
tak in mijn gezicht

blad blijft plakken op een bril
vol regendruppels

*

maandag 26 november 2012

ster

*

dat op grijze dag
appels naar zonlicht smaken
is dubbel geluk

*


donderdag 22 november 2012

verwachting


*

kleine kinderschoen
tot boven de rand gevuld
met tekeningen

de grote ernaast
daar mag juist één kleurplaat in
het sprookje voorbij

*


donderdag 15 november 2012

tijd

*

de gouden dagen
van een eindeloos seizoen
doen de kou talmen


*


woensdag 14 november 2012

vrij

*
tijdens het koken
gedachten laten zweven
meditatietijd

alleen is het minder leuk
als de pannenkoek aanbrandt

*

zondag 11 november 2012

Verbazing

*


Een Cucurbita Maxima Golden Hubbard van 4 kg levert plm 6 liter soep.
Bij deze pompoen lost de schil tijdens het koken niet op.
Het kost ruim een uur om de houten stukjes uit de soep te vissen.



*

vrijdag 9 november 2012

lijst

*

de boodschappenlijst  
wordt echt elke dag langer  
tot hij me kwijtraakt

*




donderdag 8 november 2012

goud

*

afgevallen blad   
  van de eendenvoetjesboom
verguldt de ochtend



*

zondag 4 november 2012

Stil



Een donkerbruin rondgelobd blad, kleiner dan een hand, dwarrelt  voor mijn gezicht en landt  op mijn schoot. In mooi contrast met het lichtgekleurde rolstoeldekentje, alsof het erop groeit. De meeste bladeren liggen al op de grond, natgeregend en vastgekoekt, maar dit ene is voor mij. Het bosje waar ik de hond uitlaat verliest haar zomerse schemering, tussen kale takken zie ik blauwe lucht, hier en daar een witte wolk.
De hond graaft tussen het beslijkte blad; altijd in de aarde op jacht naar een schat. Die ze nooit mag houden want voor mij is hondenpoep maar viezigheid. Hier en daar staan paddenstoelentrossen, onopvallend door hun schutkleuren. Donkergeel, bruinig, lichtpaars en halfvergane zwarte.

Groots torent de oude kerkhofbeuk boven het bosje uit, geeft geen schaduw meer maar omlijst grillige stukken hemel, haar voet in roodbruin bladerentapijt. Achter het hek is nu de joodse begraafplaats goed zichtbaar. Statige zerken, met in de meeste bovenaan een davidsster gegraveerd. Ze dragen hebreeuwse en nederlandse woorden en namen:  Vrouwtje Levie, geliefde huismoeder;  Baruch..(onleesbaar)  1892-1943
Twee racefietsen staan bij een gat in het hek. De wielrenners, onhandig balancerend op hun fietsschoenen, helm nog op het hoofd, rapen een steentje op en bekronen er een grafzerk  mee. Even is het volkomen stil.

Door het natte tapijt  rijd ik terug, het ene afgevallen blad en de stilte gaan mee.